Schloss Johannisberg • Riesling Blaulack Große Lage TROCKENBEERENAUSLESE

Johannisberg Palace - 900 jaar wijntraditie en 300 jaar Riesling-expertise

De geschiedenis van de wijnbouw op kasteel Johannisberg gaat terug tot Karel de Grote. Volgens de legende zag hij vanuit zijn kasteel dat de sneeuw op de Johannisberg bijzonder vroeg smolt en gaf hij opdracht daar wijnstokken te planten. De Johannisberg heette vroeger Bischofsberg totdat de Benedictijner monniken van Mainz er in 1100 een klooster bouwden, het eerste klooster in de Rheingau. Toen het klooster werd ingewijd, heetten de heuvel, het klooster en de hele wijk "Johannisberg" (Johannis = Johannes). Elk jaar moest de koerier van Johannisberg toestemming krijgen van de prins-abten van Fulda voor de wijnoogst. Zijn terugkeer werd vertraagd in 1775. Inmiddels waren de overrijpe druiven al verschrompeld en verrot. De keldermeester liet de druiven toch oogsten, wat een verstandige zet bleek, want met deze druiven werd nieuwe kennis opgedaan over het verbeteren van de wijnkwaliteit. De Riesling wordt opgeslagen in de gewelfde kelder van het kasteel, die meer dan 900 jaar oud is, zodat de smaak en structuur van de wijn zich kan ontwikkelen en de wijn zich rustig kan ontwikkelen. De wijnvaten zijn gemaakt van eigen eiken en zijn 130 tot 200 jaar oud. Ze komen uit het bos van het Johannisberg-paleis, dat de heuvel oploopt. De grond is vergelijkbaar met die van de wijngaard. Omdat er geen lössgrond op de bosbodem is, groeien de bomen heel langzaam. Dit maakt je hout erg sterk. In de gewelfde kelder van het kasteel staan momenteel ongeveer 20.000 flessen Riesling uit de grote jaargangen sinds 1748. De wijnen van de Bibliotheca subterranea worden elke 30 jaar zorgvuldig gereconstrueerd.

De Rheingau - een wijngebied doordrenkt van geschiedenis

De eerste sporen van wijnbouw gaan terug tot de Romeinse tijd. Volgens de legende keek keizer Karel de Grote op een ochtend in het vroege voorjaar over de Rijn vanaf zijn Palts in Ingelheim en zag hij dat de sneeuw op Johannisberg eerder dan waar dan ook was gesmolten. Dus besloot hij daar wijn te verbouwen. Enkele eeuwen later werd de wijnbouw voornamelijk uitgevoerd door kloosters, zoals B. het klooster van Eberbach en het Johannisberg-paleis. De monniken erkenden ook dat er gunstige klimatologische omstandigheden waren voor de wijnbouw hier. Al in 1135 werd wijn verbouwd op de zuidelijke hellingen van de Taunus, eerst door de Benedictijnen en later door de cisterciënzers in de abdij van Eberbach. In die tijd werden de zuidelijke hellingen van de Taunus geruimd om daar wijnstokken te planten, wat de basis legde voor de voortdurende uitbreiding van de wijnbouw in de Rheingau. De Rheingau dankt zijn internationale reputatie als wijnbouwgebied aan een gril van de natuur. Alleen in dit gebied is de Rijn op het 1000 km lange traject van oost naar west van richting veranderd om het Rheingau-gebergte te vermijden. Op deze manier krijgen de hellingen de zonnewarmte die ze nodig hebben als de zon in het zuiden schijnt. Het reflecterende wateroppervlak van de rivier, de warmteopslag in de rotsen, het tot in de zomermaanden reikende vocht en het geologisch-minerale karakter van de bodem doen de rest om de Riesling-wijnstokken de beste groeiomstandigheden te bieden. Riesling wordt beschouwd als de koningin van de wijnstokken. In de Rheingau is het aandeel van de Riesling-teelt het hoogste ter wereld. Het eerste historische bewijs van wijnbouw aan de Rijn gaat terug tot de Romeinse tijd. Zo begon de "wijnkeizer" Probus (* 232, † 282) met de wijnbouw in het huidige Baden-Württemberg en de Palts. Maar alleen op de linkeroever van de Rijn, want er zijn geen aanwijzingen in de Rheingau. De Limes hadden er waarschijnlijk iets mee te maken, die maar een paar kilometer noordelijk door de Taunus liep. In de tijd van de migratie van volkeren werd er geen aandacht meer besteed aan wijnbouw. Pas toen Karel de Grote aan de macht kwam, werd de wijnbouw hervat. Volgens de legende zou hij vanaf zijn Palts in Ingelheim over de Rijn hebben gekeken en gemerkt hebben dat de sneeuw op Johannisberg (Johannisberg Palace) eerder smolt dan waar dan ook. Dus besloot hij hier wijnstokken te planten. Dankzij Karel de Grote is het wijnbouwareaal vergroot. De eerste vermeldingen van de wijnbouw op de Johannisberg dateren van 817, in Walluf van 779. De Johannisberg heette oorspronkelijk Bischofsberg. Dit komt waarschijnlijk door de geleerde Rabanus Maurus, die rond 850 was toen hij aartsbisschop was in Mainz, vaak in de Rheingau, en daar stierf. De aartsbisschop van Mainz Willigis kreeg van keizer Otto II, bekend als de Veronese schenking, de feodale rechten in de Rheingau. In 1100 viel de Bischofsberg in handen van de benedictijnse monniken van de St. Albanabdij in Mainz. Hier bouwden ze een klooster, waarvan de abdijkerk in 1130 werd ingewijd aan Johannes de Doper, waarna de bisschopsberg werd omgedoopt tot Johannisberg. Gedurende deze tijd bereikte de wijnbouw zijn hoogtepunt in Duitsland. De totale oppervlakte van de wijnstokken was ongeveer 300.000 hectare en was driemaal zo groot als vandaag. Wijnbouw werd in deze tijd voornamelijk beoefend en ontwikkeld door de kloosters. In de Rheingau waren dit de benedictijnse monniken van het Johannisberg-klooster en de cisterciënzers van het Eberbach-klooster. De Rheingau ontwikkelde zich de komende eeuwen tot een centrum van de wijnbouw. De wijnhandel van de kloosters in de Rheingau was vooral op de Rijn gericht. Aangezien de handel in wijn door de graven van Katzenelnbogen werd vrijgesteld van douanerechten, kwam deze echt weer op gang. De graven maakten van de wijn uit de abdij van Eberbach hun huiswijn. Destijds werden in Frankfurt besluiten genomen, waarna het verboden was om nieuwe wijngaarden aan te planten. De heren in Mainz besloten om alleen verse (goede en productieve rode) wijn te telen. Daarom begon graaf Johann von Katzenelnbogen Riesling te telen als een nieuwe druivensoort in het nabijgelegen Rüsselsheim. De graaf bezat veel wijngaarden tussen Neckar en Mosel en in Rüdesheim am Rhein. In zijn feodale brieven staat ook iets over een wijngaard in Geisenheimer Feld uit 1346. Ten tijde van de late middeleeuwen, die werd gekenmerkt door grote ontwikkelingen in wetenschap en kunst en door het verval van geestelijken en prinsen, was er veel vraag naar fijne dranken. Wijnen zoals Malvasia en andere alcoholrijke wijnen uit de Middellandse Zee waren vier tot vijf keer duurder dan lokale wijnen. Bovendien werd bier een belangrijke concurrent van wijn. Dus de wijn met één variëteit werd belangrijker. Naast Riesling was dit de Klebrot-druivensoort (Pinot Noir) in Hattenheim in 1470 of de Grobrot-variëteit uit de abdij van Eberbach in 1476. Maar de term Rheingau-wijn leek op dat moment een kwaliteitskenmerk. Zo schonk graaf Philipp von Katzenelnbogen-Diez zijn deurwaarderwijn uit de Rheingau en Bergstraße als beloning. Ten tijde van de Reformatie werd de verdere ontwikkeling van de wijnbouw opgeschort.

Selectie van droge bessen van Riesling

De Trockenbeerenauslese (TBA) is een predikaatwijn en behoort tot het wijnkwaliteitsniveau van de predikaatwijnen. Het is het hoogste wijnkwaliteitsniveau van de predikaatwijnen. De druiven van de Trockenbeerenauslese blijven aan de wijnstok totdat ze worden aangevallen door grijze schimmel (Botrytis cinerea). De nobele rot wordt veroorzaakt door een schimmel in mist en warm, vochtig weer in de herfst. De schimmelinfectie perforeert de bessenvellen, waardoor de bessen uitdrogen. De natuurlijke suiker concentreert zich wanneer het uitdroogt wanneer het water verdampt bij blootstelling aan zonlicht. Pas als de druiven bijna uitgedroogd zijn tot rozijnen, worden ze geoogst. De druiven worden met de hand geplukt. Echter, alleen het mostgewicht van minimaal 150 ° Oechsle is belangrijk om de wijn zijn droge bessenselectie te laten ontvangen. In het geval van zeer sterke botrytis-besmetting, een lange rijpingsperiode en gunstige omstandigheden, is het niet langer nodig om de bessen te lezen of uit te breken (selectie of uitbraak zijn namen voor de selectie van droge bessen). De lage oogst levert een bijzondere wijn op met slechts 5 tot 8 procent alcohol en een hoog gehalte aan gefermenteerde druivensuiker en een unieke zuurgraad. De gist sterft alleen als het alcoholgehalte hoog is. Daarom worden er ook droge bessen met een hoog percentage geselecteerd. De beste Trockenbeerenauslese hebben een amberkleur. Als ze goed worden bewaard, kunnen deze wijnen 100 jaar of langer worden bewaard. Dit komt omdat ze een hoog gehalte aan vaste stoffen hebben die niet oxideren.

Proefnotities Riesling Blue Varnish Grote locatie GEDROOGDE BESSEN SELECTIE

De wijn schijnt in een medium, helder goudgeel. Het intense en volle aroma doet denken aan karamel, rozijnen, gedroogde vijgen, abrikozenjam, paardenbloemhoning en pure chocolade. De smaak van de wijn is weelderig en weelderig met een fijne zoetheid en een verfrissende zuurgraad. Alles is harmonieus op elkaar afgestemd. De afwerking is bijna eindeloos. De druiven worden met de hand geplukt en voorzichtig geperst. De fermentatie vindt plaats in roestvrijstalen tanks, afgerond door opslag gedurende vijf maanden op fijne gist.